O stawianiu granic i konstruktywnej komunikacji

Z sesji. Za zgodą jednej z Was.

– Ona mnie tak bardzo rani.
– Kiedy?
– Kiedy mnie wciąż krytykuje, ocenia, mruczy pod nosem lub obraża się jak coś robię nie po jej myśli…
– Co wtedy czujesz?
Milczenie i płacz…
– Oddychaj
Oddech przenika się z łzami…

– Smutno mi, czuję żal, brakuje mi jej wsparcia, poczucia, że mogę być kochana taka jak jestem
– Czego od niej potrzebujesz?
– Ja przez większość mojego życia nawet nie pomyślałam, że mogę mieć potrzeby. Że w ogóle wolno mi je mieć… W ogóle ich w sobie nie rozpoznałam…
– A teraz, w tej sytuacji, czego od niej potrzebujesz?
– Żeby mnie nie krytykowała. Żeby pozwoliła mi być taką, jaka jestem. Żeby przestała zabraniać mi uczyć się siebie i siebie poznawać. Żeby wsparła mnie emocjonalnie. Żeby czasem pokazała, że bez względu na wszystko stoi za mną murem.
– Zapraszam Cię do ćwiczenia. Chcesz?
– Tak.
– Napisz list wg tego schematu… (podaję schemat)
– Boże, już na samą myśl, że miałabym jej to powiedzieć, ściska mnie… Kupiłam sobie nawet kurs o asertywnej komunikacji, ale w ogóle nie mogę go przerobić…
– Jak myślisz, dlaczego?
– Bo tak bardzo mnie to wszystko porusza i trzyma….

Możesz przerobić tysiące kursów, przeczytać miliony merytorycznych książek, ale dopóki nie rozpoznasz w sobie destruktywnych schematów, ograniczających przekonań, ukoisz i pogrzebiesz starych traum, nie zidentyfikujesz stłumionych emocji i ich nie uwolnisz, dopóty pozostaniesz więźniem tego co „trzyma” w szarości i ciężkości życia…