O walce i waleczności

Kiedy tak się dzieje?

Kiedy żyjemy w zbyt małej świadomości i to nie my kierujemy własnymi jakościami w nas, a one nami.

Tak było też ze mną.
O wszystko walczyłam.
Tak bardzo walczyłam, aż moje ciało doszło do swojej granicy i rozsypało się na wiele kawałków. A potem wstawałam i dalej walczyłam, a ciało znowu wolało o pomoc.
A ja znowu wstawałam i walczyłam.

Dlaczego?

Bo w nieświadomości panicznie bałam się bezsilności.

Zrozumiałam to w końcu, ale…
Ale najważniejsze co się wydarzyło, to spotkanie się z tym lękiem przed bezsilnością.

💭
Pamiętam jedne z moich ustawień, kiedy stanęłam nad losem dziadka…

Oddychałam, patrzyłam, milczałam.
A mój nauczyciel spojrzał na mnie i powiedział: „Tak, to jest trudne. Może nawet bardzo trudne. Tu nic nie można zrobić”.
A ja klęczałam w ciszy i zadumie.
Tylko Oddech i Cisza mi towarzyszyły…

I to był ten moment, kiedy przestałam z głowy rozumieć „bezsilność”, a w końcu mogłam do niej stanąć i ją przyjąć.

Dziś, kiedy Wam towarzyszę w bezsilności, kiedy tak cholernie boli, też czasem mówię: Tutaj nic już się nie da. Tutaj trzeba pozwolić temu być takim jakie jest.

I Wy wtedy jesteście, doświadczacie i w końcu się przekonujecie, że to nie zabija.
Nie, nie zabija.
To przynosi innego rodzaju siłę i ulgę.

Dobrze to wiem, nie dlatego, że nauczyłam się tego z książek, a dlatego, że dane mi było tego mądrze i świadomie doświadczyć.