Bajka o Elfie, który utracił swój skarb

Za górami, za lasami, mieszkał sobie mały, żółtozłoty elfik o imieniu Złotek.
I choć był mały, to jego ciało mieściło w sobie wielkie i wrażliwe serce.

Żył wśród natury, zielonych łąk i śpiewu ptaków.
Co ranek „dzień dobry” mówiło mu wschodzące słońce.
Często prowadziła go muzyka.
Lubił śpiewać i tańczyć.

Miał w sobie wiele radości i spontaniczności.
Był ciekawy ludzi i tego, co go otacza.
Chętnie chadzał po ścieżkach życia i eksplorował je.

Miał w sobie szczególną Moc.
Ponieważ posiadał w sobie wielkie pokłady szczęścia, chętnie obdarowywał nim innych ludzi. Każdy, kto otworzył się na relację z nim, otrzymywał dar odczuwania szczęścia.

Ale ktoś dorosły i ważny dla niego wciąż powtarzał mu, że mógłby więcej i inaczej. A ponieważ Złotek bardzo kochał tego dorosłego, to coś w nim uwierzyło, że nie jest wystarczający taki jaki jest.
Tak bardzo uwierzył w jego słowa, że jego serce skurczyło się.
Elfik stracił magiczną moc obdarowywania innych szczęściem…

Jego życie stało się szare, monotonne i trudne.
Elfik każdego dnia zmagał się z codziennością, przestał tańczyć i śpiewać.
Czasem powtarzał: „kiedyś zacznę żyć”.

Ale życie nie czekało na niego.
Życie biegło swoim rytmem, a Eflik stawał się coraz starszy i starszy.

Pewnego dnia, niespodziewanie spotkał na swojej drodze małą Elfkę sprzed lat.
Była podobna do niego. Miała zółtozłote barwy, grała w niej muzyka.
Właściwie, to ona cała była muzyką i szczęściem.

I mimo lęku otworzył się na tę relację.
Coś w nim zaczynało przypominać sobie o jego Mocy!
Coś, co blokowało, zaczęło topnieć…
Serce rozkurczyło się…
Melodia jego Duszy dotarła do jego wnętrza…
Odzyskał dostęp do swojego szczęścia.

Kiedy poranne słońce powitało go, spojrzał na nie i powiedział: „Proszę, już nigdy nie pozwól mi zapomnieć, kim jestem”.

Ty też jesteś takim Elfem z własną wyjątkowością, która jest Twoją Mocą.
Życie na Ciebie czeka.
Świat na Ciebie czeka!
Idź tam, gdzie woła Cię Twoja Dusza…